Odwiedziny chorego przez kapłana

W Liście św. Jakuba czytamy: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14).

Sakrament namaszczenia chorych winno się przyjmować wtedy, gdy życie chrześcijanina jest poważnie zagrożone z powodu choroby lub starości.

Kiedy ksiądz przychodzi do domu z Panem Jezusem, wtedy, na chwilę, dom, czy pokój staje się kościołem. I tak jak w kościele, przygotowujemy ołtarz, tak w pokoju chorego przygotowujemy:
  • stół  (lub stolik) nakrywamy białym obrusem, na którym
  • ustawiamy krzyż i świece,
  • z boku  woda święcona wraz z kropidłem,
  • miejsce na środku, przed krzyżem jest zarezerwowane dla Najświętszego Sakramentu, który kapłan ze sobą przyniesie,
  • można przygotować szklankę z wodą, którą można podać choremu do popicia,
  • trochę waty do wytarcia oleju – jeśli będzie udzielany sakrament namaszczenia chorych (po namaszczeniu watę należy spalić).

W modlitwie, wraz z chorym, powinni uczestniczyć wszyscy domownicy. Wychodzą oni z pokoju na czas spowiedzi, następnie wracają na wspólne nabożeństwo komunijne. Podczas tego nabożeństwa, w momencie gdy kapłan ukazuje Hostię, wszyscy klękają, (podobnie, jak się to dzieje w tym samym momencie

w kościele).  Osoba chora może w tym czasie stać, siedzieć czy leżeć, w zależności od kondycji. Nabożeństwo komunijne kończy się modlitwą i błogosławieństwem. Dopiero po nim można porozmawiać z księdzem, jeśli jest taka potrzeba.

Trzeba wiedzieć, że jest to wielki zaszczyt i honor, gościć pod swym dachem samego Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Nie dzieje się to przecież zbyt często i wszędzie. Przywilej ten dotyczy tylko tych domów, w których są osoby cierpiące lub starsze.

Jeśli jest taka potrzeba, zawsze można poprosić, na samym początku wizyty,  o udzielenie choremu sakramentu namaszczenia chorych.
Namaszczenie chorych można przyjmować w życiu wiele razy, jest to sakrament powtarzalny. Osoby starsze i przewlekle chore mogą przyjmować go co rok.
Gdy choroba się pogłębia, można go udzielić w każdej chwili.

Jeśli to tylko możliwe, sakrament namaszczenia chorych powinien być poprzedzony spowiedzią, a po nim chory przyjmuje Komunię Świętą.